Pszenica samopsza uznana została jako najstarsze zboże na świecie. Jej wiek szacowany jest na ok. 7 tysięcy lat. Początki rolnictwa związane z uprawą samopszy sięgają terenów od Atlantyku po Persję. Samopsza to zboże, które zawiera bardzo dużą zawartość białka (nawet do 50% więcej niż pszenica zwyczajna). Zboże to zawiera cenne aminokwasy (fenyloalaninę, tyrozynę, metioninę i izoleucynę), które korzystnie wpływają na pracę układu nerwowego.

Z ziaren samopszy można uzyskać bardzo wartościową mąkę. O jej walorach świadczy obecność mikro- i makroelementów: magnezu, żelaza, cynku, manganu. Mąka z samopszy znakomicie nadaje się do wyrobu razowego pieczywa. Najlepiej przygotowywać je z wykorzystaniem zakwasu, gdyż zawarty w ziarnach samopszy gluten jest lepki, mało rozciągliwy i słabo zatrzymuje wodę. Chleb z samopszy ma charakterystyczną, żółtawą barwę (spowodowana jest ona przez znacznie wyższą niż w pszenicy zawartość karotenoidów, które korzystnie wpływają na pracę ludzkiego oka) i lekko orzechowy smak, który wyczuwalny jest także w produktach z orkiszu, czy płaskurki.

Mieli się je w całości, więc zawiera zarodki i otręby. Po procesie mielenia mąka nie ma dodawanych żadnych polepszaczy (wybielaczy czy antyzbrylaczy). Dostajecie samo zdrowie. Smak ma lekko orzechowy i żółtawą barwę.

Stosowanie

Ciasto z niej robione jest lepkie, ale niestety mniej elastyczne – nie daje zatem tak lekkich, puszystych i wyrośniętych wypieków jak te powstałe z mąki pszennej.

Nadaje się:

– do wypieku chleba pełnoziarnistego i mieszanego

– do wypieku bułek typu graham

– do pieczenia gęstszych, bardziej ciężkich i wilgotniejszych ciast (typu pierniki, muffiny itp.)

– do ciasta na makaron, pierogi

– co ciasta na naleśniki, gofry

– do sporządzania zakwasu do chleba.

Skład: 100% mielone ziarno z samopszy typ 1850

Warunki przechowywania

Przechowywać w suchym i chłodnym miejscu.